En toen woonden we ineens in Italië!

Nou ja, ineens… onze verhuizing naar Italië is niet helemaal uit de lucht komen vallen. Wil je weten waarom we Nederland achter ons hebben gelaten? En wat we met ons tiny house hebben gedaan? We vertellen het je graag.

Ik voel de warmte van de vroege ochtendzon op mijn huid. Een lichte ochtendbries waait over het land. Ik hoor de bijen zoemen. De vogels tsjilpen. De koekoek roept. Ik hoor het geklater van het beekje. In de verte het knerpende geluid van een auto die over de grindweg rijdt.

Achter me de glooiende heuvels met bomen in verschillende tinten groen. Voor me het uitzicht over de vallei. Boven me de heldere, strakblauwe lucht. De bergtoppen van de Apenijnen rijzen op in de verte. De schapen komen aanlopen en beginnen te grazen. De wasbare luiers van Miko hangen te drogen aan de lijn.

Ik zit op het terras van ons nieuwe huis. Een gelijkvloers, stenen huisje met luiken voor de ramen. Bouke zit naast me. Miko ligt te slapen. Onze moeders zijn net vertrokken naar Nederland, na te hebben geholpen met de verhuizing.

Ik voel een innerlijke kalmte die ik lang niet heb gevoeld.

Klinkt dit te mooi om waar te zijn? Tja, het is onze realiteit sinds onze verhuizing naar Italië in april. Ik schreef bovenstaande woorden in mijn morning pages op een van onze eerste dagen hier.

Een bijzondere community

Hoe zijn we in Italië terechtgekomen? Bijna twee jaar geleden verbleven we een maand bij ASHA, een retraite- en communitycentrum in de Toscaanse heuvels. Destijds waren we op zoek naar tijd voor onszelf als nieuw gezin. Wat hadden we het fijn! Mooie activiteiten. Een prachtige omgeving. En vooral: fijne mensen.

Mensen die het vertrouwde achter zich durven te laten omdat dat niet meer bij hen past. Die – net als wij – op zoek zijn naar een gemeenschappelijke manier van samenleven. Die denken in kansen en mogelijkheden. En die er bewust voor kiezen om te investeren in persoonlijke en spirituele groei.

De plek liet ons niet los. Telkens weer kwam de community naar boven drijven als mogelijke volgende woonlocatie. En toch voelde het elke keer niet juist. Want de stap was nog te groot. En er waren zoveel redenen om het niet te doen. Zelfs na een fijn tweede bezoek vorige zomer.

Angst voor het onbekende

Wat maakt dat we er nu toch wonen? Begin dit jaar vroeg een bevriend gezin dat al bij ASHA woont ons om ook naar Italië te verhuizen. Ze hadden zelfs een huis voor ons op het oog! Op loopafstand van het retraitecentrum en van hun eigen huis.

Mijn eerste reactie was opnieuw nee. Totdat ik mezelf toeliet om hierbij stil te staan. Want wat voor nee was dit? Waarom riep het idee van een verhuizing naar Italië deze reactie op? Ik visualiseerde hoe het zou zijn om hier te leven. Hoe ik in het dorp zou rondlopen. Op straat bekenden zou tegenkomen. Mijn boodschappen zou doen. Naar yogales zou gaan. Mee zou doen aan activiteiten bij het retraitecentrum. Zelf een ademsessie zou organiseren.

En ineens voelde ik: we gaan dit doen. Want mijn nee was angst. Angst voor het onbekende. Angst om uit onze huidige situatie te stappen. Angst om het tiny house leven achter ons te laten. Angst voor de reactie van anderen op onze keuze.

Een bevrijdend gevoel

Wat was het een bevrijding, dit ja-gevoel! Het was precies hetzelfde gevoel dat ik had toen we besloten een tiny house te gaan bouwen. Ja zeggen tegen dit nieuwe avontuur gaf me nieuwe energie. Het ging weer borrelen van binnen. Ik voelde het enthousiasme weer stromen. En ik wist: we proberen het gewoon. Als het niet bevalt, gaan we terug naar Nederland of zoeken we een andere plek. Zo simpel is het. Echt.

En nu wonen we dus in Italië. We hebben ons tiny house achtergelaten. Afscheid genomen van Klein Zuidbroek. Onze spullen uitgezocht, weggegeven, ingepakt. Een autootje gekocht. En we zijn naar Italië gereden.

Wauw, flitste het de eerste weken weleens door mijn hoofd. Waar zijn we aan begonnen? Hebben we de juiste keuze gemaakt? Nu voel ik: ja, dit was de juiste keuze. Ik heb meer energie dan voorheen. Ik straal weer. Ik zit beter in mijn vel. En dat is zo’n fijn gevoel.

De komende weken vertellen we meer. Hoe zit het precies met ons tiny house? En hoe kijken we terug op ons tiny house avontuur? Wat is de ASHA-community? Hoe ziet ons leven in Italië eruit? Wat doen we hier? En wat is de droom die we voor ogen hebben? Heb je in de tussentijd al vragen, laat het dan hieronder weten. We beantwoorden ze graag.