Mijn eerste jaar als moeder: een overdenking

kind in een emmer

En toen was Miko alweer één. Wat is er veel gebeurd in het afgelopen jaar. En wat is het een bijzonder jaar geweest. Mijn persoonlijke herinneringen aan mijn eerste jaar als moeder.

Een jaar geleden was ik hoogzwanger en aan het wachten op de bevalling. Nog compleet in het ongewisse over hoe het ouderschap zou zijn. Mijn uitgerekende datum was voorbij. Mijn lijf was log, zwaar en moe. Lopen ging moeizaam. Fietsen ging langzaam. Mijn eigen veters strikken lukte niet meer. Slapen was lastig. Het mocht wel gebeuren, vond ik. Ik was er klaar voor.

En toen kwam de dag. De dag van de geboorte van Miko. Een dag die in mijn geheugen staat gegrift. Wat ik voel tijdens de bevalling. Waar ik ben. Wat ik doe. Wat ik zeg. Bouke aan mijn zijde. De verloskundige er op de achtergrond bij. De spanning bij de buren die aan het klussen zijn op het terrein. Ik voel hun opwinding door de muren heen. Bijzonder hoe sterk mijn herinneringen zijn, terwijl ik de bevalling in een roes heb beleefd.

Daarna: de uitputting. De voldoening. De euforie. De high van de eerste paar dagen met Miko. Dagen waarin ik word geleefd. Dagen die voorbij vliegen. Dagen waarin ik ‘niks’ doe en toch doe ik alles. Voeden, verschonen, knuffelen, dragen, wiegen. Ik wijk geen moment van de zijde van Miko. Hij wurmt, hij huilt, hij geeuwt en hij hapt. Hij drinkt, hij slaapt, hij poept en hij plast.

Die eerste nacht, waarin we – soort van – aan ons lot worden overgelaten. We weten niet hoe we een kind moeten verzorgen, want we hebben het nog nooit gedaan. Maar we doen het. En het lukt. We vogelen het samen uit. En ik worstel me in mijn nieuwe rol. Die van moeder. Een rol waar ik me niet op had kunnen voorbereiden. Hoeveel ik er van tevoren ook over heb gelezen en gehoord. Want het ouderschap is in niets te vergelijken met wat ik eerder heb meegemaakt in mijn leven.

Het jaar was intens. Het was zwaar. En op sommige momenten was het niet leuk. Ja, dat durf ik eerlijk toe te geven. De onderbroken nachten. De impact van de bevalling op mijn lijf. De energie die het vraagt van mijn lichaam om borstvoeding te geven. De emoties. Bij mijzelf. Bij Bouke. En bij Miko.

Het jaar was ook confronterend. Want het ouderschap haalt van alles naar boven. Waar ik niet per se op zit te wachten. Frustraties. Oude overtuigingen. Belemmerende gedachten. Het beeld dat ik van mezelf heb. En van Bouke. Mijn ideeën over de wereld. De lessen die ik heb te leren in mijn leven. Verwachtingen die ik moet bijstellen. Wensen die niet uitkomen. En ik leer: de maakbaarheid van het bestaan is een illusie. Het leven is niet te plannen. Het is niet te voorspellen.

Het ouderschap is zoeken. Wat is waar? Wat is goed? Wat is juist? Wat is het beste voor Miko? En is dat ook het beste voor mij? Er is ook spanning: wat neem ik aan van de goedbedoelde adviezen van anderen? Wat past bij me en wat niet? Ik realiseer me: er zijn geen juiste antwoorden. Niemand weet wat het beste is. Iedere ouder doet wat hij denkt dat het beste is. Iedere ouder handelt naar eer en geweten. En iedere ouder doet het goed, op zijn eigen manier.

Ik probeer Miko te beschermen. Ik wil dat hij geen pijn heeft. Geen verdriet. Dat hij geen last heeft van mijn emotionele bagage. Dat hij vrij is van mijn verwachtingen. En dat hij geen negatieve emoties kent. Totdat ik besef dat dat niet kan. Dat dit een illusie is die ik beter kan loslaten. Au. Wat ik wel kan doen? Mezelf blijven ontwikkelen. Nog meer leven vanuit liefde. Vanuit vertrouwen. Vanuit overvloed. Want leef ik dat voor, dan krijgt Miko dat mee. Daar ben ik van overtuigd. Ik ben zijn vangnet, waarin hij de ruimte krijgt om zichzelf te ontwikkelen en de wereld te ontdekken.

Het jaar is voorbij gevlogen. En toch ook weer niet. Want Miko dringt mij om te onthaasten. Te genieten. Te voelen. Te kijken. Echt te kijken. De verwondering van Miko als hij een vlieg ziet zitten. Zijn gefascineerde blik. Ogen gefixeerd. Mond open. Wijzend met zijn vinger. Het woordje ‘oooh’. Hij kijkt naar de vlieg. Naar mij. En weer naar de vlieg. Wat een verwondering over zoiets kleins. Iets onbeduidends dat voor hem helemaal niet onbeduidend is. Want het is alles voor hem, op dat moment. Het is het leven. Het is het nu. Het is de wereld. Het is.

De geboorte van een kind is een overgang. Het kind komt vanuit de warmte van de baarmoeder de wijde wereld in. Het gaat van donker naar licht. Van gewichtloos naar zwaartekracht. Van veilig ingeklemd naar weidsheid. Van gedempte geluiden naar lawaai. Van het constante naar het onverwachte. Een pasgeboren baby is zo klein en kwetsbaar. Een wijze ziel in een lichaam dat het nog niet kent. En waarvan het nog niet weet wat het ermee aanmoet.

En toch: op onbewaakte momenten zie ik de wijze blik in de ogen van Miko. Alsof hij meer weet dan ik. Alsof hij door me heen kijkt en me volledig doorziet. En dan besef ik: ik kan net zoveel van hem leren als hij van mij. Misschien nog wel meer. En dat maakt het ouderschap zo bijzonder. Alles veranderde toen Miko werd geboren. Er was een leven voor de komst van Miko en er is een leven erna.

Miko leert mij om met een andere blik naar de wereld te kijken. En naar mezelf. Zachter. Milder. Speelser. Met verwondering. Nee, dat lukt nog niet op elk moment. Het gaat met vallen en opstaan. Maar ook dat leer ik van Miko, het vallen en opstaan. Want hij doet op dit moment niet anders. En daar ben ik hem dankbaar voor. Wat is het een verrijking om hem in ons leven te hebben ❤

3 comments On Mijn eerste jaar als moeder: een overdenking

  • Wat een mooie beschouwing! Op naar het tweede jaar met speelse verwondering en liefde..

  • Nienke en Ferdinand

    Van harte gefeliciteerd met de eerste verjaardag van Miko ?
    En van jezelf als moeder ❤
    Ferdinand en Nienke

  • Wat prachtig geschreven weer, lieve mama Iris! Ik pink hier een traantje weg… Want hoe herkenbaar… En wat een mooie bewustwording ook… Dankjewel! Van harte gefeliciteerd met Miko zijn eerste verjaardag en met jullie eerste jaar ouderschap!

Leave a reply:

Your email address will not be published.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Site Footer

Sliding Sidebar

Welkom bij Het Bewuste Stel

Iris & Bouke

Wat leuk dat je er bent! Wij zijn Iris en Bouke. We delen op deze website onze zoektocht naar een meer bewust leven. We schrijven over minimaliseren, zero waste, het tiny house dat we bouwen en andere bewuste keuzes die we maken. We hopen ook jou te inspireren om een leven te leiden dat bij jou past.

Meer over ons lees je hier.

Veel leesplezier!

Volg ons via e-mail