Terugblik op ons tiny house avontuur

Ons tiny house avontuur duurde drie jaar. Hoe kijken we erop terug? Wat heeft het ons gebracht? Hoe was het om ons tiny house los te laten?

Bijna vier jaar geleden stapten we in de trein voor een wereldreis van zeven maanden. Het bleek de start van een nieuwe fase in ons leven. Want tijdens deze reis besloten we om ons eigen tiny house te bouwen. We volgden de tiny house beweging al een tijdje, maar tot dan toe voelde het nog niet als iets voor ons. Dat veranderde tijdens de reis. Want wat een vrijheid ervaarden we toen! Dat gevoel wilden we thuis graag vasthouden.

Van grap naar plan

Zo veranderde de half-grappende gedachte om in Nederland tiny te gaan wonen langzaamaan in een serieus plan. We realiseerden ons dat onze wensen voor hoe we wilden leven, samenkwamen in klein wonen. Minder spullen. Meer verbinding met de natuur. Minder impact op de aarde. Lagere woonlasten. Flexibeler werken. En meer vrijheid om te doen wat we wilden. Wonen in een tiny house bood ons al deze mogelijkheden.

Toen we het besluit eenmaal hadden genomen, gingen we er vol voor. Precies een jaar na de eerste schets verhuisden we naar ons tiny house. Een off-grid huisje van 19m2 (plus 6m2 slaapvide) dat we zelf hadden gebouwd. We verkochten ons appartement in Utrecht en verhuisden met huis en al naar de nieuwe tiny house community in Apeldoorn.

Vele veranderingen

Ruim twee jaar woonden we in ons tiny house. En in die twee jaar veranderde er veel. We gingen van een leven in de stad naar een leven buiten de stad. Van een betonnen huis naar een houten huis. Van aansluiting op de nutsvoorzieningen naar zelfvoorzienend. Van alleen leven naar leven in een gemeenschap. En van een stel werden we een gezin. Want onze zoon Miko werd geboren in ons tiny house. En daarmee waren Bouke en ik ineens niet meer alleen geliefden van elkaar, maar ook ouders. Dat bleek de grootste verandering van allemaal.

Eigen pad volgen

De keuze om tiny te gaan wonen heeft ons doen ervaren hoe krachtig het is om ons gevoel te volgen. Om keuzes te maken die zorgen dat we onze dromen en idealen kunnen realiseren, in plaats van in onze droom te blijven hangen of onze idealen te compromitteren. We zijn steeds beter geworden in herkennen wat we wel en niet willen. In herkennen wat van ons is en wat is aangeleerd. In herkennen wanneer iets bij ons past en wanneer we ons ergens onnodig aan vastklampen. En in herkennen van de mogelijkheden die het universum ons biedt en deze vervolgens met beide handen aangrijpen.

Zo voelden we het afgelopen jaar steeds sterker dat onze woonsituatie niet meer voldeed. We wilden weliswaar in een gemeenschap blijven leven, maar ons tiny house en Apeldoorn waren niet de juiste plek daarvoor. We hadden behoefte aan verandering, aan beweging, aan vernieuwing. Aan een woonomgeving die nieuwe inspiratie kon bieden. Aan een plek met bewuste mensen die ook groots denken. En aan een plek waar ruimte is voor onze droom.

Spelen met gedachten

Ondanks de innerlijke roep om een andere woonomgeving duurde het even voordat ik klaar was om afscheid te nemen van ons huis. Mijn verstand kwam met redenen op de proppen om te blijven zitten waar we zaten:

• We wonen hier nog maar zo kort
• Ik heb door alle veranderingen nog niet optimaal van het huis kunnen genieten
• We hebben het huis zelf gebouwd, dus dan kunnen we er geen afstand van nemen
• Het huis is zo persoonlijk; daar kunnen we toch niet iemand anders in laten wonen
• Verhuizen voelt zo zonde van alle moeite en al het harde werk dat we in het huis hebben gestoken

Toen kwam het moment dat ik mezelf toestond om in gedachten te spelen met het idee om afstand te nemen van ons tiny house. Ik realiseerde me: een huis is ook maar een voorwerp. Eraan vast blijven klampen vanuit de ratio heeft geen zin. Vooral niet wanneer ik van binnen voel dat het huis me ervan weerhoudt om een meer vervullend leven te leiden. Vasthouden brengt me niet verder, maar houdt me op mijn plek. Het voorkomt de beweging waar ik juist zo’n behoefte aan heb.

To sell or not to sell

Zo leerde ik wennen aan het idee om afstand te doen van ons tiny house. En toen de mogelijkheid voorbij kwam om in Italië te gaan wonen, was de keuze snel gemaakt: we verkopen ons tiny house. Dat voelde het fijnst van alle opties die we hebben overwogen, omdat het ons de meeste vrijheid en het minste ballast zou opleveren. Ja, het voelde ook jammer, omdat we er zoveel energie en liefde in hadden gestopt. Maar het gevoel van lichtheid dat we ervaarden toen we dit besluit namen, bevestigde ons in onze keuze.

Nu is ons tiny house in handen van een nieuwe eigenaar. Iemand aan wie we het huis met een gerust hart hebben overgedragen. Iemand die er met plezier woont. En die er liefdevol mee omgaat. En dat voelt fijn.

Een bijzondere periode

De verkoop van ons huis maakte een einde aan ons tiny house avontuur. Hoe kijken we erop terug? Als we één woord mogen gebruiken, zouden we zeggen: bijzonder. Het avontuur bracht ons inspiratie. Energie. Lef. Het bracht ons deze blog. Plus praktische vaardigheden zoals bouwen, ontwerpen, installeren, schrijven, organiseren, moestuinieren. Het bracht vriendschappen, fijne contacten en waardevolle ervaringen met groepsprocessen. Het bracht GROEI. En het bracht richting en helderheid over hoe we willen leven. Drie jaar is kort in een mensenleven, maar wát een waardevolle periode is het geweest. Door ons tiny house avontuur staan we waar we nu staan en wonen we waar we nu wonen.

Wat een herinneringen

De mooiste momenten van ons tiny house avontuur? Dat zijn ongetwijfeld de klusdagen en de open dagen. Vooral de klusdagen waarop we familie en vrienden optrommelden om aan het huis te werken. Zoals de dag dat we de wanden en het dak plaatsten. De open dagen die we organiseerden – eerst op de bouwplaats in Utrecht en daarna op onze woonplek – gaven ons zoveel energie. Zoveel mensen, zoveel warmte, zoveel inspiratie.

Het schrijven van dit blog doet me realiseren hoe bijzonder ons tiny house leven is geweest. Het brengt me terug bij het gevoel dat ik had op bovenstaande momenten. Vanuit Italië voelt ons tiny house avontuur als iets uit een vorig leven. Nu merk ik hoe fijn het is om weer eens stil te staan bij wat het heeft gebracht.

En, als cliffhanger: het tiny house bloed kruipt waar het niet gaan kan… Huh? Hoe? Wat? Ik kan alvast verklappen dat we een nieuw tiny house avontuur zijn aangegaan, maar daarover meer in een volgend blog 🙂

Mocht je ons al langer volgen, via dit blog of via open dagen: wat vond jij het meest bijzonder aan ons tiny house avontuur? We zijn benieuwd en lezen je verhaal graag hieronder of via de mail!