Trouwen voor een jaar

Afgelopen december vroeg Bouke mij ten huwelijk. Voor een jaar. And I said yes! Waarom kozen we ervoor te trouwen voor een jaar? En hoe gaan we dit invulling geven? Lees mee.

Wel of niet trouwen?

Bouke en ik twijfelden altijd of we wilden trouwden. Aan de ene kant leek het ons bijzonder om onze liefde te vieren met mensen die ons dierbaar zijn. Hoe mooi is het om één keer in je leven een dag te hebben waarop je je best doet om er goed uit te zien, waarop al je vrienden en familie bij elkaar zijn en waarop jij en je partner ongegeneerd in het middelpunt van de belangstelling staan.

Aan de andere kant merkten we tijdens bruiloften van vrienden dat ’traditionele’ bruiloften ons minder aanspreken. We vinden het superleuk om zulke bruiloften te bezoeken, maar het voelt niet als de manier voor ons. Veel mensen, hoge kosten, veel geregel. Twee jaar van tevoren al een locatie regelen, duizend euro betalen voor een jurk die je één keer draagt, lang bezig zijn met versieringen en andere aankleding, zoveel mensen erbij dat je de helft niet eens spreekt, afsluiten met een dansfeest terwijl dat juist niet mijn ding is.

En hoe nodig is het om te trouwen? Trouwen gaat er voor ons om dat je de ander de liefde verklaart en belooft je best voor hem/haar te doen. Is het nodig om te trouwen om deze belofte te doen? Een mondelinge afspraak met z’n tweeën is ook prima, toch? Je weet sowieso niet of je je hele leven bij elkaar blijft. Soms groei je gewoon uit elkaar en dan is het geen schande om afscheid van elkaar te nemen. Kortom, we wisten niet of we het nodig vonden om te trouwen.

Trouwen voor een jaar

Toen luisterde ik een aflevering van de podcast van 365 dagen succesvol. Daarin werd gesproken over een Italiaans dorp waar de bewoners trouwen voor een jaar. Hoe ze dat precies deden, weet ik niet eens meer. Trouwden ze voor de wet en hernieuwden ze elk jaar hun geloften? Of trouwden ze niet officieel en spraken ze simpelweg jaarlijks uit dat ze nog een jaar bij elkaar wilden blijven? Hoe dan ook, het maakt niet uit. Het idee sprak me meteen aan.

Korte tijd later besprak ik het met Bouke. Ook hij vond het een leuk idee. Heel leuk zelfs, want nog geen week later ging hij op de knieën. Hij vroeg of ik met hem wilde trouwen. Voor een jaar. Hij stelde voor om elkaar elk jaar opnieuw ten huwelijk te vragen voor het komende jaar. Elk jaar opnieuw zouden we er bewust voor kiezen om nog een jaar bij elkaar te blijven. Of niet. Maar daar gaan we voorlopig niet van uit 😉 Voor ons voelt dit als een geschikte manier van samenzijn. Van kiezen voor elkaar.

Een kleine viering

Dit jaar wordt meteen een bijzonder eerste jubileum van onze gezamenlijke, symbolische afspraak dat we ‘getrouwd’ zijn. We gaan het vieren met een handjevol vrienden en familie. Kleinschalig, informeel en gezellig. En we gaan officieel ons samenzijn vastleggen. Omdat het om praktische redenen handig is om wel ‘iets’ vastgelegd te hebben. Een leuk vooruitzicht!

Welke manier van trouwen spreekt jou aan? Of vind je trouwen helemaal niet nodig?