Zo vergaat het ons: nieuwe avonturen!

Daar zijn we weer! Radiostilte op de blog betekende geen radiostilte in ons leven. Geïnspireerd door de vraag van een lezer hoe het met ons gaat, besloten we weer iets op papier te zetten. Over een nieuw tiny house, vertrek uit Italië en het nieuwe avontuur waar we ons hebben ingestort.

Alweer vijf jaar geleden begonnen we met schrijven over klein wonen, minimalisme, zero waste en bewuste keuzes.

• Doen we nog steeds aan klein wonen? Jazeker! Daarover verderop meer.

• Doen we nog steeds aan minimalisme? Jazeker! We hebben weinig spullen, kopen bewust, weten wat we hebben én waar alles ligt en we doen weg wat we niet meer nodig hebben.

• Doen we nog steeds aan zero waste? Mwah, ja en nee. De zero waste filosofie zit in ons systeem. Het is onderdeel van ons leven. We kopen alleen wat we nodig hebben en zoveel mogelijk tweedehands. We gaan voor herbruikbare producten in plaats van single-use. En we nemen nog steeds brood-, groente- en fruitzakjes mee als we boodschappen doen. Tegelijkertijd zijn we makkelijker geworden. Voorheen was het een sport om te proberen een zo leeg mogelijke prullenbak te hebben. Nu vinden we het prima om onze boodschappen bij de supermarkt te doen (= meer verpakkingen). Onze prioriteiten zijn inmiddels ook veranderd: biologisch vinden we nu belangrijker dan verpakkingsvrij. Liever biologische wortelen in zak dan losse, niet-biologische wortelen.

• Maken we nog steeds bewuste keuzes? Jazeker! Dit is voor ons de basis van het leven. We staan telkens stil bij wat we willen, wat bij ons past, wat voor ons goed voelt. We proberen te voelen wat ‘van ons’ is en wat komt vanuit de maatschappij, vanuit conditionering of vanuit aangeleerde patronen. We vertrouwen erop dat de stroom van het leven ons leidt waar we heen moeten. En dat is leuk! Want het maakt het leven puurder, spannender en passender bij wie we zijn.

La vita italiana

Zo was het twee jaar geleden een bewuste keuze om ons tiny house achter te laten en naar Italië te verhuizen. We woonden daar op het terrein van een schapenboerderij. In een typisch Italiaans stenen huisje. Met prachtig uitzicht over de beboste bergen en de vallei. In de buurt een leuke groep internationals. En naast ons een retraitecentrum, dat ‘s zomers mooie mensen trok waar we fijn contact mee hadden.

Schapen en kaas

Wat deden we zoal in ons dagelijks leven? We hielpen regelmatig mee op de schapenboerderij. Schapen melken. Hooi bijvullen. Kippen voeren. Eieren rapen. Stal schoonmaken. Lammetjes knuffelen. De moestuin water geven. Meekijken met kaas maken. Ja, soms voelden we ons net een boerengezin 😉 Maar eerlijk is eerlijk, we hadden vooral de lusten en niet de lasten van het boerenleven. We waren nergens toe verplicht en hielpen als we zin en tijd hadden.

IJsjes en fruit

We dipten in de ijskoude rivier achter ons huis. Aten een croissantje in de lokale bar. Bouwden een fietsenschuur naast ons huis. Haalden op warme dagen een gelato in het dorp. Verkenden de omgeving op de fiets. Plukten ‘s zomers kilo’s kersen, bramen, appels, pruimen en walnoten. En maakten daarvan pruimenchutney, bramenjam, kersentaart en appelmoes.

Hout en distels

We stookten ‘s winters onze houtkachel – de enige verwarming in huis. Maakten uitstapjes naar de warmwaterbronnen. Maaiden de metershoge distels voor ons huis weg. Gingen op donderdagochtend naar de markt voor verpakkingsvrije boodschappen. Namen deel aan workshops van community-genoten. Denk aan: yoga, reiki, ecstatic dance, bosbaden en vrouwencirkels.

Pasta en familie

We genoten van de huisgemaakte verse pasta van de nonna van de schapenboerderij. We spraken af met bekenden uit de ademwerk-wereld die het retraitecentrum bezochten. En we lieten een tiny house bouwen voor in de tuin. Dat gebruikten we als gastenverblijf. Want we kregen regelmatig familie op bezoek, die vaak langere tijd verbleven. Heerlijk dat zij zo hun eigen plek hadden.

Community en werk

We brachten de community bijeen met wekelijkse klusdagen en een maandelijkse community-lunch. Miko speelde met zijn even oude buurmeisje. Ik faciliteerde ademsessies. Bouke werkte korte tijd bij het retraitecentrum. En we experimenteerden met een onofficiële zero waste winkel vanuit huis: we verkochten biologische bulkproducten in herbruikbare potten. Leuk om te doen, maar we zijn geen echte retailers 😉

Kamperen en daten

We kampeerden bij Lago di Bolsena. Gingen naar Italiaanse les. Namen een duik in het zwembad bij het retraitecentrum. Overwogen serieus om een stuk land te kopen om daar een community op te richten en zagen daar toch van af. En, niet geheel onbelangrijk: we hadden maandelijks een date-middag met z’n tweeën.

Genieten … en toch vertrekken

We woonden met plezier in Italië. We genoten van het bijzondere contact met de eigenaren van de schapenboerderij. Van de weelde van het verse fruit in de tuin en de verse groenten uit de moestuin. Van de fijne mensen om ons heen. Van de koude, rustige winters en de actieve, warme zomers. Van het buitenleven en het ruige landschap. We hadden ups en downs, zoals je die overal hebt.

Toch voelden we na een tijdje dat onze toekomst niet op deze plek lag. Want we hebben een ander soort community voor ogen. Een plek met meer jonge gezinnen en kinderen, waar we samenleven op een stuk land en waar we een gemeenschappelijke levensvisie hebben. Toen dit besef tot ons doordrong, was de keuze snel gemaakt: we zouden vertrekken, nog zonder te weten waarheen. We organiseerden een afscheidsfeest (mét huisgemaakte pizza uit de houtoven), laadden onze Panda vol en reden naar Nederland. Met het idee om familie en vrienden te bezoeken en de ruimte te creëren waarin onze vervolgstap vorm zou krijgen.

Wat gebeurde er toen?

We waren amper aangekomen in Nederland of ik raakte ik in verwachting. Superleuk! Het is weer enorm bijzonder om een mensje in de maak te hebben in mijn buik. Volgens Miko heb ik een broertje én een zusje én een kangoeroe in mijn buik. Wij vermoeden anders, maar omdat we geen echo’s doen, moeten we nog even afwachten wie het juist heeft 😉

Gaandeweg ons bezoek aan Nederland werd ons vervolgplan duidelijk. We zouden een camper kopen, afscheid nemen van de Panda en met ons hele hebben en houden naar Zuid-Europa reizen. Op zoek naar een nieuwe plek om te leven. Zo gezegd, zo gedaan. En dat is waar we nu staan. We zijn momenteel in Portugal, bezoeken verschillende communities en draaien daar een tijdje mee. Zo wordt steeds duidelijker wat we willen.

We hebben de intentie om te blijven schrijven. Over onze zoektocht naar een nieuwe ‘stam’, over onze droom om samen te leven en te delen en over de fysieke én innerlijke reis die we maken. Leuk als je blijft meelezen!

Heb je prangende vragen of ben je nieuwsgierig naar hoe we dingen aanpakken? Laat het ons weten in de comments hieronder of rechtstreeks via mail. Dan schrijven we daar wellicht over in volgende blogs!